Mijn vader en ik

Blog door Lydia de Groot

Mijn ouders hadden vroeger in de achterkamer van die robuuste donkerbruine houten planken aan de muur die als boekenplanken dienden. Het was de tijd van donkerbruin meubilair, oranje kleedjes en donkergroene muren. Vanaf mijn vaste plekje aan tafel zag ik tegen de lange rij met geestelijke boeken altijd een ansichtkaart staan. Op dat kaartje stond een tekst die me in die tijd niet veel zei, maar die ik toch nooit ben vergeten.
HEER, IK BEGRIJP U NIET, MAAR IK VERTROUW U

Ik ben heel dankbaar dat ik opgegroeid ben in een gezin met ouders die zolang ik mij kan herinneren een verlangen hebben gehad om God beter te leren kennen. En ondanks beperkte inzichten en met vallen en opstaan, zijn ze tot op de dag van vandaag een voorbeeld voor me. Honger naar het Woord van God en zich hier voortdurend naar uitstrekkend, gaat een gesprek met hen niet lang over koetjes en kalfjes. Ik vind dat erg mooi en ben dankbaar dat ik datzelfde ook bij mijn schoonouders proef. We zijn gezegend met zulke ouders!

Hoewel mijn ouders altijd bezig waren met God en de bijbel, kan ik me herinneren dat mijn vader vaak zei: ‘Hoe meer ik leer en hoe ouder ik word, hoe minder ik van God begrijp!’ Dat zei hij niet vanuit rebellie of boosheid, maar meer vanuit het besef dat God zo immens groot is en vaak op zo onbegrijpelijke wijze handelt.

Toen ik een jaar of 17 was, heb ik een boek van die donkerbruine planken gehaald. Iedere ochtend voor ik naar mijn opleiding tot apothekersassistente ging, las ik een stuk uit dat boek. Het maakte diepe indruk op mij toen ik ging begrijpen waarin het offer van Jezus heeft voorzien. Ik kreeg honger om meer te leren over de bijbel en ging uiteindelijk naar een degelijke bijbelschool.

Nadat ik jaren later getraumatiseerd en ontredderd van het zendingsveld thuiskwam, vol onbegrip waarom God had toegestaan dat mij zoveel erge dingen waren overkomen, ben ik door een vriendin in een gemeente terecht gekomen waar ik heel veel nieuwe dingen leerde. Het evangelie kwam voor mij op een totaal nieuwe manier tot leven. Ik leerde over het werk van de Heilige Geest en werd vervuld met de Heilige Geest. Ik ontving de tongentaal en begon God niet alleen te kennen met mijn hoofd, maar ook door ervaring. Daardoor kwam er bevrijding en genas er heel veel in mijn lichaam en ziel.

Ik kan me uit die tijd herinneren dat ik iedereen wel mee wilde nemen naar die nieuwe gemeente omdat ik het gevoel had dat men alleen dáár wist Wie en hoe God was. Ach ja, … wijsheid komt met de jaren!

Nu, vele jaren later, na gestruikel en ups en downs, moet ik terugdenken aan wat mijn vader altijd zei. ‘Hoe ouder ik word, hoe minder ik van God begrijp.’ Ik heb jaren gekend waarin God bijna ieder gebed op wonderlijke wijze verhoorde, waarin ieder lichamelijk ongemak na krachtige proclamatie verdween, waarin ik bijzondere ervaringen met God had.
Maar ik ken ook tijden waarin eenzelfde gebed niet krachtiger voelde dan een mooi geformuleerde zin. Tijden waarin God zo ver weg leek en ik me moe gestreden voelde. Zo is het leven en we kennen het allemaal. Bergen en dalen, seizoenen met overvloedige vrucht én seizoenen in een dorre droge woestijn.

Ik moet denken aan Graham Cooke, een profetisch spreker, die een prachtig woord deelde over ‘the nature of God’. God is onveranderlijk en altijd Dezelfde in Zijn Wezen. Hij is genadig, liefdevol, geduldig en altijd goed. Dat is Zijn natuur, die verandert nooit.
En toch… is Hij vaak zo onvoorspelbaar in Zijn handelen. We zullen Hem nooit volledig begrijpen. Hij is GOD. Hij overziet alles. Ik niet.

Op die momenten heb ik geleerd om ervoor te kiezen te belijden: Heer, ik begrijp U niet altijd, maar ik vertrouw U. En dan voel ik dat er vaste grond onder mijn voeten komt, het is Jezus, mijn Rots en Hij wankelt nooit. Dat is geloof!
Het zorgt ervoor dat ik met ontzag en verwondering terugkijk op mijn leven, Hij werkt alles uit ten goede, want ik houd van Hem!

Door alles heen begrijp ik nu wat meer wat mijn vader bedoelde…