Afgelopen week voelde ik me ineens weer een jong tienermeisje dat alleen op haar zolderkamer in een afgedankte bruin leren stoel muziek zat te luisteren. We hoorden een muziekstuk van vroeger en gingen vervolgens samen op YouTube op zoek naar muziek uit onze jeugd. En voor ik het wist zat ik snotterend mee te zingen met muziek die ik 40 jaar geleden op mijn cassetterecordertje grijs draaide. Ik kende de teksten nog woordelijk. Sjonge, ik begin echt op leeftijd te raken!

Ik stuitte ook op een liedje van Amy Grant, de wat ouderen kennen haar misschien nog wel. Heerlijke mierzoete muziek met een lieflijk stemmetje van een jong meisje. Ze zong ‘She’s got her Fathers eyes’. En sindsdien speelt het liedje door mijn hoofd…
Ik heb de groenbruine ogen van mijn vader geërfd, Gerard de helderblauwe van zijn moeder. Helaas zijn Gerard en ik te laat getrouwd om nog kinderen te krijgen. We hadden het graag gewild. Ik vind het echt jammer dat niemand ooit zal kunnen zeggen: ‘Gerard, je dochter heeft precies zulke prachtige helderblauwe ogen als jij.’ De gedachte komt dan bij me op dat als het ons als mensen al zo met trots vervult wanneer onze kinderen iets moois van ons weerspiegelen, hoe zal dat dan met onze hemelse Vader zijn?

Amy zingt dat ze één grote wens heeft en dat is dat de mensen zien dat ze haar Vaders ogen heeft. Uit het liedje blijkt dat ze niet haar aardse vader bedoelt, maar haar hemelse Vader.
Het raakte me, juist nu we door het COVID 19 virus gedwongen worden in een gemaskerde samenleving te functioneren. Hoe leuk en modieus sommige maskers ook zijn, er is een bijna onoverbrugbare afstand tussen mensen gekomen. Als ik op straat loop, merk ik dat ik onbewust zoek naar contact met de ogen boven die maskers. Ik zoek naar een glimp van vriendelijkheid, van herkenning. Maar het is maar zelden dat ik dat vind, de meeste ogen zijn leeg, angstig en afwezig.

Ik denk dat het goed is dat we als kinderen van God beseffen dat mensen alleen onze ogen nog onbelemmerd kunnen zien. Sta jij er weleens bij stil wat mensen in jouw ogen zien? Sprankelen ze van het LEVEN dat je hebt ontvangen toen je werd wedergeboren? Weerspiegelen zij Gods liefde, vriendelijkheid, vrede, hoop en onbevangenheid? Of staan jouw ogen niet anders dan die van de mensen om je heen? Leeg, afstandelijk, angstig, triest of teleurgesteld?

De enige ogen die sprekend zouden moeten lijken op de ogen van Jezus, zijn die van jou en van mij. Er zijn mensen die het voorrecht hebben gehad om in een droom of visioen de ogen van Jezus te zien. Degenen die dit hebben mogen meemaken, spreken daar voortdurend over omdat het de mooiste ervaring van hun leven is. Het is mijn gebed dat ik ze in dit leven ook nog een keer mag zien. Maar doordat ik de Bijbel lees en Hem steeds beter leer kennen, weet ik hoe Zijn ogen eruitzien. Ze stromen over van liefde!

Maar weet je, het trieste is, dat de meeste mensen in deze wereld de ogen van Jezus pas zullen zien wanneer Hij terugkomt om de wereld te oordelen. Gewoon omdat ze Hem nooit hebben leren kennen. Mijn grote wens is, net als Amy, dat mijn ogen Gods ogen weerspiegelen. Ogen die hoop uitstralen als er geen hoop is, ogen die met liefde antwoorden als er haat is, ogen die -zonder woorden- spreken van de liefde van mijn hemelse Vader.

We zijn als spiegels die steeds meer de stralende macht en majesteit van de Heer weerspiegelen. Want we gaan steeds meer op Christus lijken. Dat gebeurt door de Geest van de Heer. (2 Korinthe 3:18b, Basisbijbel)